Uren hadden ze gewacht. Het was donker en koud, terwijl het buiten rond de 18 graden was. Het voelde raar, zo met z’n allen wachtend op het einde. Eerst hadden ze nog bij kun vrienden gezeten. Ze waren allemaal sinds hun geboorte de stad niet uit geweest. Dat gold niet voor al hun vrienden, sommige reisden af naar andere steden, of zelfs andere landen en kwamen nooit meer terug.
Opeens wordt het licht. Iedereen tikt elkaar aan, zouden we dan eindelijk? Niemand durfde iets te zeggen. Hardhandig worden er twee van de groep meegenomen. Mee naar een half verlichte kamer. In de hoek staat een iMac met een wedstrijd van het WK. Ze kunnen nog net zien hoe Duitsland de 2 - 0 scoort tegen Algarije.
In de verte horen ze een kerkklok voor de 12e keer slaan. En net na de 12e slag horen ze een enorme knal. Het lijkt wel of hun hoofd eraf vliegt. En opeens wordt het weer donker. Maar niet meer koud, sterker nog, het wordt zelfs warm! Ze kijken rond om te zien of er nog meer vrienden zijn, maar nee, niet één bekende. Alleen ergens op de grond zien ze iemand liggen: het is water.
Proost!